As the poet put it, “everything can be accomplished with a single white piece of paper”. My decision to write was reached following a prolonged gaze at the pristine white paper. The traces of the writings I had penned on the upper parchment still remained.I didn’t stop putting pen to paper, as you could have assumed.
While someone listens to you intently, you come across as being much more than yourself. Words are carefully chosen, resonating deeply… Writing is not the same, infinitely more heartfelt. Specifically, if there is no expectation from the audience. While you are writing, you appear to be a shoeless individual, but nobody appears to be looking.
May you uncover something in these compositions. Let us join forces and uncover the mysteries of this vast and endless ocean. See you in deeper parts..
Birkaç gündür karşıma farklı şekillerde çıkan ve ilk okuduğumda içimi titreten bir alıntıyı sırtlanarak yollara düşeceğiz bugün… Mevlana’ya ait olduğu söyleniyor ama geniş kitlelere yayılması için çoğu sözü kendisine aitmiş gibi gösterdikleri ve açıp kaynağından okumadığım için, soru işareti bırakarak ilerleyeceğim. Kime ait olduğundan ziyade, anlamını önemsediğim bu metni, gelin birlikte okuyalım; “Benim hayatımı yargılamadan…
Hava gri ve puslu, yer ıslak ve zengin… Şu an öyle bir yağmur, şimşek ve gök gürültüsü eşliğinde yazıyorum ki düzyazı ile bu işin içinden çıkmam mümkün değil. Ne ben yazabilirim, ne gökyüzü müsaade eder. Müjdat Gezen’in de dediği gibi “Şiirim Geldi Bırakın Beni”. Beni tanıyanlar bilir, ünvanım “Şiir Baba”… Şiirin bende yeri çok ayrı.…
Son dönemde değişen hayat koşullarımız, birçok tanımda olduğu gibi, başarının tanımında da çeşitliliğe ve değişikliğe neden olmuş durumda. Etrafımızda o kadar çok kurumsal ve bireysel başarı hikayeleri dolaşıyor ki artık başarı da su, nefes, yemek gibi bir ihtiyaç haline geldi. Sosyal medyada, iş hayatımızda ve özel yaşantımızda sürekli iyi görünme, başarılı olma ve daha fazlasını…
Pandeminin bizi evlere kapattığı bu dönemde, yaşamımızın en büyük sınavlarından biri olan “birlikte yaşam” deneyimini en çetin koşullarda tadıyoruz. Çılgın aşkların nasıl sınavlardan geçtiğini, bitmez denen ilişkilerin çatırdamaya başladığını, birbirini yeni tanımaya başlayan çiftleri, çocuklarla vakit geçirmeyi öğrenen ebeveynleri, boşanma protokollerini şimdiden duymaya başladık. Sadece kötü şeyler de olmuyor bu dönemde. Daha derinlere inmek durumunda…
Beni tanıyanlar bilir. Eğer uzun uzun sohbet ettiysek, birazdan soracağım etik sorusunu yüksek ihtimalle sormuşumdur size. Baştan söylemem gerekiyor ki bu sorunun doğru ya da yanlış bir cevabı yok. Varsa da ben bilmiyorum. Senin cevabın, soracağın kişilerin cevabı ve birbirinizi ikna etme çabalarınızdan oluşacak bir döngü bu… Süreç iki sorudan oluşacak. Birinci sorunun cevabını verdikten…
Annem “kaç çocuğun var?” sorusuna “iki oğlum var” derdi. Bakın bu kadın 45 yıl boyunca kedi köpek gördüğü zaman, korkusundan sokak değiştirdi. Şimdi sokakta gördü mü gidip sevmek isteyen bir noktaya geldi. Üniversiteyi kazandığımda, eskiden köpekle yaşama deneyimine sahip bir hayvansever olan babam, bakımının zor olduğunu öne sürerek (kesinlikle çok haklı), “araba mı yoksa köpek…
Japonlar herkesin bir Ikigai’si olduğuna inanır ve bunun insanlar için her sabah yataktan kalkma sebebi olduğunu düşünür. Peki ne demek bu Ikigai? “Iki” hayat, “Gai” de amaç, gaye anlamlarına gelmektedir. Yani Ikigai’yi bizim dilimizde; “Hayatın Amacı” olarak tanımlanabilir. Umarım bugüne kadar bu kavramı sorgulamış ve cevabını bulmuşsundur. Konu önemli, o yüzden girizgahı kısa tutacağım. Gel…
COVID-19 şu anda bazılarımızın bedeninde. Tek derdi var; yaşayabilmek için yeni yaşam alanları arayışında. O sadece yaşamak istiyor. Onu gezdiren, dağıtan ve bu haliyle bize uygun olmadığını söylemesi gereken yine biziz. O kendisi için doğru olanı yapıyor, yaşamaya çalışıyor. Sen ne yapıyorsun? Belki de çoğumuz onu vücuduna isteyerek/istemeyerek veya farkında/farkında olmadan kabul edecek. Bazılarımız, tıpkı…
“Değişmeyen tek şey değişimin kendisidir” der Herakleitos. MÖ IV. yüzyılda söylenmiş bu söz de değişmeyenlerden. Her sabah oyunun kartları yeniden dağıtılıyor bu hayatta. Sen istesen de istemesen de değişmek zorundasın, değişirsin. Karşındaki de öyle… Bu dinamik akışı bildiğin sürece ne kendinden, ne karşındakinden ne de evrenden haksız beklentilerin oluşmaz. Değişimin dengen olur. Ressamların içinde az…
Sakın kimseye söyleme… Yıllardır bekliyormuş gibi bu davetsiz misafire usul usul “hoş geldin” dedim. Sonu nereye varacak ve neler olacak kestiremiyorum. Belki öleceğiz, belki sevdiklerimiz ölecek ama “neden?” diye soramayacağız. Biz yaptıklarımızın sebeplerini kendimize bile açıklamadık ki bu sorunun cevabını alalım. İsyan etme hakkımız olduğunu da düşünmüyorum, çünkü biz bize göz yumduk. Gel, hazırsan bu…
Bugün yüreğim çok ağır… İdlib’den şehit ve yaralı haberleri geldiğinden bu yana kendime gelemiyorum, gelmek de istemiyorum çünkü iliklerime kadar hissetmeliyim bu acıyı. Yine aynı sahneler, yine yarım kalan hayatlar… Bu insanoğlunun ayıbını sen de hisset istiyorum! “Ölünün helvası senin ocağında kavrulmadıysa hep tatlı gelir.” Unutma, sadece şehitler ölmüyor. Aileleri yaşarken her gün onlarla birlikte…
Akşam saat 19:30 sularında Ankara’daki en sevdiğim cadde ünvanını tüm asaleti ile koruyan Tunalı Himi Caddesi’nde spor sonrası eve dönüş yolculuğumun keyfini çıkarıyordum. Herkesin duyduğu ama bazılarımızın bildiği gibi sporun insanın vücudunda ve zihninde yarattığı olumlu his, tüm varlığımı sarmış durumdaydı. Caddenin o akşamki huzuruna eşlik edebilecek bir Norah Jones şarkısı kulağımda, tüm dünya ile…
Kalabalıklarından yorgunsan eğer, gel yaklaşık bir A4 sayfa boyutu kadar dertleşelim. Konumuz sadeleşmek üzerine. “Less is more” ve “Az çoktur” tanımlamaları ile hayatımızda son yıllarda daha fazla yer almaya başlayan ve yaşamsal bir devrime yeltenen bu felsefe, kendi hızına yetişemeyip yorulan homo sapiens türünü sinsi ve hızlı bir şekilde ele geçiriyor. Minimalizm olarak da tanımlanan…
Attila İlhan’ın bir sözü ile başlamak istiyorum; “Birisinin eksikliğini duyuyorum, ötekinin fazlalığını. Eksik olan gelip boşluğunu doldurmuyor, fazla olan gidip yerini boşaltmıyor. İkisinin arasında kötü, sevimsiz bir yerdeyim.” Belki de bu sözün üstüne en güzeli yazmamak ama ben de bundan besleniyorum. Müsaadenle başlıyoruz… Bu sevimsiz ve huzursuz ruh hali, insanda ciddi bir endişe ve bilinmezlik…
Yolun yarısındayım… Otuzbeş yaşımda, hayattan öyle bir tokat yedim ki neye uğradığımı anlamadan kendimi yerde buldum. Bak bahsettiğim öyle böyle bir tokat değil inan bana. Sanki otuzbeş yıl boyunca hayat gerinmiş, açmış kolunu ve tüm gücüyle vurmuş gibi yere yığıldım. Önce ellerimi koydum. Ne parmak ucu, ne avuç içi… İkisi de yetmedi, kalkamadım. Ağzım, burnum…
NEYim Neyin insana benzerliğini hiç düşündün mü? Peki neyin kamışlıktan başlayan yolculuğunu ne kadar biliyorsun? Tasavvufta ney çok önemlidir çünkü neyin yolculuğu insanın kendini bulma yolculuğu ile çok benzeşir. Mevlana’nın Mesnevi’sini (özellikle ilk 18 beyit ki bu bölümü kendisi kaleme almıştır) okuduğunda daha iyi anlayacaksın bu söylediklerimi. Neyin geçtiği çileli süreçler, sufilerin geçtiği süreçlerle aynıdır.…
